Суд у Беларусі — фармальнасць у непрывабнай абгортцы, працэдура, якая закранула лёсы больш за трыццаць тысяч беларусаў. У момант, калі людзі аб'ядналіся дзеля новага і светлага, увесь бруд як у вялікіх, гэтак і ў самых маленькіх частках сістэмы вылез вонкі.
Пяць хвілін. Прысуд. Наступны. Яшчэ адна пакалечаная душа. Канвеер жорсткасці і несправядлівасці з'ядае аднаго за адным.
Суддзі, якія не хаваюць сваіх твараў, насамрэч іх не маюць. Яны - усяго толькі працяг рук дыктатуры, што карае ўсіх без разбору, марыянеткі, што чытаюць з ліста.
Падобна да робатаў, яны механічна раздаюць прысуды, адмаўляючыся не толькі ад справядлівага выраку, але і ад уласнай асобы.
Нішто не змые гэтай ганьбы, не знішчыць памяці пра прычынены боль.
Жыцці, зламаныя за цану стабільнага месячнага заробку, цёплага наседжанага месца. Ручаі пралітай крыві і слёз. Дзеці, якія засталіся без бацькоў, бацькі, якія засталіся без дзяцей.
Нішто з гэтага не будзе забыта беларусамі.
Але святло ў канчатковым выніку прагоніць цемру прочкі - туды, адкуль яна больш нікому не зможа нашкодзіць.